Εκατοντάδες φοιτητές τους τμήματος Κοινωνικής Εργασίας συμμετείχαν σε δυναμικές κινητοποιήσεις την Τετάρτη 13/9 και την Πέμπτη 14/9 μετά την ανακοίνωση της Πρυτανείας του ΤΕΙ Αθήνας για την επερχόμενη πρόταση συγχώνευσης του τμήματος με αυτό της Δημόσιας Υγείας και Κοινοτικής Υγείας, στα πλαίσια της ίδρυσης του Νέου Πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής. Οι προτάσεις αυτές περιλάμβαναν τη συνένωση του τμήματος με άλλους κλάδους, όπως αυτόν της Εργοθεραπείας, της Προσχολικής Αγωγής και της Διοίκησης Επιχειρήσεων.
Αυτή η τελευταία ανακοίνωση της Πρυτανείας πυροδότησε τις δράσεις διαμαρτυρίας των φοιτητών στην Διοίκηση του ΤΕΙ και στη συνέχεια στο Υπουργείο Παιδείας με αίτημα την αποφυγή της συγχώνευσης του τμήματος και την διατήρηση της αυτονομίας του στο πλαίσιο του Νέου Πανεπιστημίου. Επίσης, κατά την παράσταση διαμαρτυρίας των φοιτητών στο Υπουργείο Παιδείας, πραγματοποιήθηκε συνάντηση της προέδρου και του αντιπροέδρου του τμήματος με τον αναπληρωτή γενικό γραμματέα του υπουργείου. Στη συνάντηση αυτή τέθηκε το αίτημα της μη συγχώνευσης με βασικό επιχείρημα ότι το τμήμα πληροί τα κριτήρια της επερχόμενης νομοθεσίας για να διατηρήσει την αυτονομία του στο Νέο Πανεπιστήμιο. Ο γενικός γραμματέας απάντησε με μία υπεκφυγή προβάλλοντας το επιχείρημα του «αυτοδιοίκητου», το οποίο συνταγματικά κατοχυρώνει την αυτονομία των αποφάσεων των Διοικήσεων των σχολών, και εξασφαλίζει τη μη παρέμβαση του Υπουργείου σε αυτές. Εν ολίγοις, ο αναπληρωτής γενικός γραμματέας απέφυγε να δεσμευτεί για την οποιαδήποτε παρέμβαση στις προτάσεις της Πρυτανείας απεκδυόμενος την θεσμική ευθύνη του Υπουργείου. Η ερώτηση που εύλογα θα προέκυπτε στο επιχείρημα του αναπληρωτή, θα ήταν πώς είναι εφικτό οι Διοικήσεις των Σχολών να διαθέτουν αυτονομία, την ίδια στιγμή που ο τελικός αριθμός των τμημάτων που θα στεγάζονται στο Νέο Πανεπιστήμιο – και συνεπώς και των τελικών συγχωνεύσεων που θα γίνουν- καθορίζεται από τη νομοθεσία που το ίδιο το Υπουργείο ορίζει; Σε κάθε περίπτωση με το νέο νόμο που ψηφίστηκε το καλοκαίρι, το Υπουργείο «Παιδείας» έχει τη δυνατότητα να καταργεί και να συγχωνεύει τμήματα με απλά προεδρικά διατάγματα. Το επιχείρημα του «αυτοδιοίκητου» χρησιμοποιείται τώρα που ζητείται από το Υπουργείο να σταματήσει τις συγχωνεύσεις.
Σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να σημειωθεί, ότι προβλέπεται ο τελικός αριθμός τμημάτων να αγγίζει τα εικοσιένα μέσα από συγχωνεύσεις τριανταεπτά συνολικά τμημάτων από τα ΤΕΙ Αθήνας και Πειραιά. Όπως γίνεται αντιληπτό, το τμήμα Κοινωνικής Εργασίας δεν είναι το μόνο που απειλείται από την πολιτική των συγχωνεύσεων, αλλά πρόκειται για μαζική επίθεση στον τομέα της εκπαίδευσης με σκοπό την άμεση μείωση των δαπανών, η οποία ωραιοποιείται ως μια πολιτική εκσυγχρονισμού με την «ενοποίηση» της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και την εξάλειψη του διαχωρισμού Πανεπιστημίων και ΤΕΙ. Πρόκειται για μια ολοφάνερη υποτίμηση της νοημοσύνης των φοιτητών, καθώς είναι πασιφανές ότι η ονομαστική αναβάθμιση των τμημάτων δεν συνεπάγεται σε καμία περίπτωση την αναβάθμιση του επιπέδου σπουδών.
Η συγκεκριμένη πολιτική δεν αποτελεί καμία πρωτοτυπία. Η κυβέρνηση είναι προσηλωμένη στη συνέχιση της ίδιας πολιτικής που ακολουθείται τα τελευταία χρόνια στην εκπαίδευση: Την πολιτική δραστικής μείωσης των δαπανών σε ΑΕΙ και ΤΕΙ για να ικανοποιηθούν οι ορέξεις των δανειστών και των ελλήνων καπιταλιστών. Είναι χαρακτηριστικό ότι από την έναρξη της κρίσης, η χρηματοδότηση σε Πανεπιστήμια και ΤΕΙ έχει μειωθεί πάνω από 75%, το οποίο μεταφράζεται σε:
1. Κατάργηση και συγχωνεύσεις τμημάτων (155 τμήματα έχουν εξαφανισθεί με το παλαιότερο σχέδιο «Αθηνά»).
2. Λιγότερες θέσεις εισακτέων (περίπου 20.000 λιγότερες σε σχέση με το 2008 και συνεχώς μειώνονται).
3. Πάγωμα προσλήψεων καθηγητών και εργαζομένων, κάτι που έχει οδηγήσει ολόκληρες σχολές στο να υπολειτουργούν λόγω της έλλειψης διδακτικού, επιστημονικού και διοικητικού προσωπικού.
4. Στη δραστική μείωση – κατάργηση της φοιτητικής μέριμνας (φοιτητικές εστίες, λέσχες κλπ).
5. Στην εισαγωγή διδάκτρων στα μεταπτυχιακά και κατάργηση χρηματοδότησης για έρευνα, και υλικοτεχνικές υποδομές.
Με τη σειρά της, αυτή η επίθεση στο δημόσιο πανεπιστήμιο εντάσσεται στη συνολικότερη πολιτική λιτότητας και περικοπών. Για να ικανοποιηθούν οι ορέξεις των δανειστών και οι απαιτήσεις των ελλήνων καπιταλιστών, η κυβέρνηση προχωρά σε περικοπές σε παιδεία, υγεία, συντάξεις και μισθούς. Για την υλοποίηση αυτής της πολιτικής, η σημερινή όπως και οι προηγούμενες κυβερνήσεις έχουν αποδείξει ότι δεν θα διστάσουν μπροστά σε κανένα «νομικό» κώλυμα και ότι το μόνο πραγματικό εμπόδιο μπορεί να είναι η μαζική κινητοποίηση των εργαζομένων και της νεολαίας. Στην περίπτωση μας μόνο ένα μαζικό πανσπουδαστικό κίνημα μπορεί να σταματήσει τις πολιτικές που έχουν δρομολογηθεί.
Ορισμένοι καθηγητές και φοιτητές ισχυρίζονται ότι η επιδίωξη ενός πανσπουδαστικού κινήματος αποτελεί μια ουτοπική φαντασίωση. Ουτοπική φαντασίωση αποτελεί μάλλον η αντίληψη ότι μια μεμονωμένη κινητοποίηση ενός τμήματος μπορεί να διαφυλάξει τα δικαιώματά του για αυτονομία απέναντι σε μια γενική πολιτική περικοπών που ευθαρσώς απειλεί με κατάργηση ολόκληρων κλάδων! Έχουμε παραδείγματα φοιτητικών κινητοποιήσεων με μαζικό χαρακτήρα, όπως το 2006, που μέσα από τη συσπείρωση του φοιτητικού κινήματος και μαζικές κινητοποιήσεις απέτρεψε την αναθεώρηση του άρθρου 16 και τη θεσμοθέτηση ιδιωτικών πανεπιστημίων! Ξεκινώντας με τη συσπείρωση και το μαζικό αγώνα των φοιτητών και των εργαζομένων στα τμήματα που απειλούνται με συγχώνευση, να παλέψουμε για τη συγκρότηση ενός πανσπουδαστικού κινήματος που θα βάλει φρένο στις συγχωνεύσεις και συνολικά στην αντιμεταρρύθμιση στην εκπαίδευση.
Λία Τσιμπινού
Σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να σημειωθεί, ότι προβλέπεται ο τελικός αριθμός τμημάτων να αγγίζει τα εικοσιένα μέσα από συγχωνεύσεις τριανταεπτά συνολικά τμημάτων από τα ΤΕΙ Αθήνας και Πειραιά. Όπως γίνεται αντιληπτό, το τμήμα Κοινωνικής Εργασίας δεν είναι το μόνο που απειλείται από την πολιτική των συγχωνεύσεων, αλλά πρόκειται για μαζική επίθεση στον τομέα της εκπαίδευσης με σκοπό την άμεση μείωση των δαπανών, η οποία ωραιοποιείται ως μια πολιτική εκσυγχρονισμού με την «ενοποίηση» της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και την εξάλειψη του διαχωρισμού Πανεπιστημίων και ΤΕΙ. Πρόκειται για μια ολοφάνερη υποτίμηση της νοημοσύνης των φοιτητών, καθώς είναι πασιφανές ότι η ονομαστική αναβάθμιση των τμημάτων δεν συνεπάγεται σε καμία περίπτωση την αναβάθμιση του επιπέδου σπουδών.
Η συγκεκριμένη πολιτική δεν αποτελεί καμία πρωτοτυπία. Η κυβέρνηση είναι προσηλωμένη στη συνέχιση της ίδιας πολιτικής που ακολουθείται τα τελευταία χρόνια στην εκπαίδευση: Την πολιτική δραστικής μείωσης των δαπανών σε ΑΕΙ και ΤΕΙ για να ικανοποιηθούν οι ορέξεις των δανειστών και των ελλήνων καπιταλιστών. Είναι χαρακτηριστικό ότι από την έναρξη της κρίσης, η χρηματοδότηση σε Πανεπιστήμια και ΤΕΙ έχει μειωθεί πάνω από 75%, το οποίο μεταφράζεται σε:
1. Κατάργηση και συγχωνεύσεις τμημάτων (155 τμήματα έχουν εξαφανισθεί με το παλαιότερο σχέδιο «Αθηνά»).
2. Λιγότερες θέσεις εισακτέων (περίπου 20.000 λιγότερες σε σχέση με το 2008 και συνεχώς μειώνονται).
3. Πάγωμα προσλήψεων καθηγητών και εργαζομένων, κάτι που έχει οδηγήσει ολόκληρες σχολές στο να υπολειτουργούν λόγω της έλλειψης διδακτικού, επιστημονικού και διοικητικού προσωπικού.
4. Στη δραστική μείωση – κατάργηση της φοιτητικής μέριμνας (φοιτητικές εστίες, λέσχες κλπ).
5. Στην εισαγωγή διδάκτρων στα μεταπτυχιακά και κατάργηση χρηματοδότησης για έρευνα, και υλικοτεχνικές υποδομές.
Με τη σειρά της, αυτή η επίθεση στο δημόσιο πανεπιστήμιο εντάσσεται στη συνολικότερη πολιτική λιτότητας και περικοπών. Για να ικανοποιηθούν οι ορέξεις των δανειστών και οι απαιτήσεις των ελλήνων καπιταλιστών, η κυβέρνηση προχωρά σε περικοπές σε παιδεία, υγεία, συντάξεις και μισθούς. Για την υλοποίηση αυτής της πολιτικής, η σημερινή όπως και οι προηγούμενες κυβερνήσεις έχουν αποδείξει ότι δεν θα διστάσουν μπροστά σε κανένα «νομικό» κώλυμα και ότι το μόνο πραγματικό εμπόδιο μπορεί να είναι η μαζική κινητοποίηση των εργαζομένων και της νεολαίας. Στην περίπτωση μας μόνο ένα μαζικό πανσπουδαστικό κίνημα μπορεί να σταματήσει τις πολιτικές που έχουν δρομολογηθεί.
Ορισμένοι καθηγητές και φοιτητές ισχυρίζονται ότι η επιδίωξη ενός πανσπουδαστικού κινήματος αποτελεί μια ουτοπική φαντασίωση. Ουτοπική φαντασίωση αποτελεί μάλλον η αντίληψη ότι μια μεμονωμένη κινητοποίηση ενός τμήματος μπορεί να διαφυλάξει τα δικαιώματά του για αυτονομία απέναντι σε μια γενική πολιτική περικοπών που ευθαρσώς απειλεί με κατάργηση ολόκληρων κλάδων! Έχουμε παραδείγματα φοιτητικών κινητοποιήσεων με μαζικό χαρακτήρα, όπως το 2006, που μέσα από τη συσπείρωση του φοιτητικού κινήματος και μαζικές κινητοποιήσεις απέτρεψε την αναθεώρηση του άρθρου 16 και τη θεσμοθέτηση ιδιωτικών πανεπιστημίων! Ξεκινώντας με τη συσπείρωση και το μαζικό αγώνα των φοιτητών και των εργαζομένων στα τμήματα που απειλούνται με συγχώνευση, να παλέψουμε για τη συγκρότηση ενός πανσπουδαστικού κινήματος που θα βάλει φρένο στις συγχωνεύσεις και συνολικά στην αντιμεταρρύθμιση στην εκπαίδευση.
Λία Τσιμπινού